Πέρασαν 80 χρόνια από την ιστορική «Μάχη της Ηλεκτρικής», κατά την οποία οι ναζί πραγματώνοντας την ιδεολογία τους επιχείρησαν την καταστροφή του εργοστασίου παροχής ηλεκτρικής ενέργειας στο Κερατσίνι κατά την αποχώρησή τους από Αθήνα και Πειραιά. Την προσπάθεια των ναζί να σαμποτάρουν το ηλεκτρικό δίκτυο Αθηνών – Πειραιώς εμπόδισαν με επιτυχία (αλλά και με φόρο αίματος τους 11 αγωνιστές αντιστασιακούς που έπεσαν στην Μάχη) οι εργάτες κάτοικοι της περιοχής συσπειρωμένοι στις γραμμές του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ.

 Η ιστορική αυτή ημέρα δείχνει στον εργαζόμενο λαό πως ο ναζισμός, ο φασισμός, ο εθνικισμός, δεν ήταν ποτέ δίπλα του, μα διαχρονικά απέναντί του. Δείχνει, ακόμα, ότι όταν ο εργαζόμενος λαός το αποφασίσει, μπορεί να νικήσει ακόμα και εχθρούς που φαινομενικά μοιάζουν πανίσχυροι. Μέσα σε αυτές τις συνθήκες είναι που οι στίχοι του γνωστού εργατικού εμβατηρίου «επέσατε θύματα» αποκτούν ένα άλλο νόημα, γίνεται σαφές το ουσιαστικό πολιτικό περιεχόμενό τους:

«Γλεντούν οι τυράννοι και μες το πιοτό

Τη λήθη γυρεύουν να βρούνε

Μα οι μέρες τους όμως μετρήθηκαν πια

Και τέλος φρικτό τους προσμένει

Θεριεύει ο γίγαντας τώρα Λαός

Και σπάει δεσμά κι αλυσίδες

Αιώνια η μνήμη σε σας, αδελφοί

Στον τίμιο που πέσατε Αγώνα…»

 Στα 80 χρόνια που ακολούθησαν την ιστορική Μάχη της Ηλεκτρικής, ο εργαζόμενος λαός δεν «έσκυψε το κεφάλι», δεν υποτάχτηκε στους αρνητικούς συσχετισμούς. Ακόμα και όταν με έξωθεν παρεμβάσεις (από ξένα σώματα για το εργατικό και κομμουνιστικό κίνημα διεθνώς και εγχώρια) καθαιρέθηκε ο τελευταίος κομμουνιστής ηγέτης του κινήματος, σ. Νίκος Ζαχαριάδης, ο λαός δεν γύρισε την πλάτη στο κομμουνιστικό κίνημα, γιατί ο εργαζόμενος λαός δεν μπορεί να γυρίσει την πλάτη του στον σοσιαλισμό – κομμουνισμό. Καθημερινά, όλοι οι εργαζόμενοι ερχόμαστε αντιμέτωποι με τα αδιέξοδα του καπιταλισμού. Μέσα από τα όσα κάνουν οι κυβερνήσεις ως πολιτικό προσωπικό της αστικής τάξης, της μεγαλοεργοδοσίας, του κεφαλαίου, αλλά και το «Υπουργείο Συμπολιτευόμενης Αντιπολίτευσης», έχουμε οδηγηθεί σε μία σύγχρονη κατάσταση η οποία και εμποδίζει τον άνθρωπο να αναπτυχθεί στην ολότητά του. Ο καπιταλισμός, έχοντας φτάσει στο ύστατο στάδιό του, αυτό του Ιμπεριαλισμού, έχει δημιουργήσει μία υπερδομή ιδεολογιών που στοχεύει στην καταστολή της προλεταριακής συσπείρωσης – ακριβώς όπως έγινε με τον φασισμό και τον ναζισμό τις δεκαετίες του 1920 και του 1930.

Έτσι, σήμερα έχουμε φτάσει να έχουμε μια νέα γενιά εργαζόμενων, η οποία (αν συνεχίσουν έτσι τα πράγματα) δεν θα έχει δικό της σπίτι σύμφωνα με στατιστικές έρευνες. Παράλληλα, η προώθηση μεταφυσικών και ιδεαλιστικών ιδεολογιών, έχει δώσει ώθηση στην άνοδο της ακροδεξιάς, η οποία έχει αρχίσει να κυβερνά σε μια σειρά χώρες (Αυστρία, Ιταλία), ενώ της ετοιμάζουν τον θρόνο για την Γερμανία και την Γαλλία. Σε αυτό το σημείο, αξίζει να ασχοληθούμε λίγο περισσότερο με τις «εξ αριστερών» αβάντες της ακροδεξιάς.

 Πρώτη στήριξη είναι αυτή της «κοινωνικά συντηρητικής αριστεράς» (βλ. Ζάρα Βάγκενκνεχτ στην Γερμανία, αλλά υπάρχουν πολιτικοί εκφραστές αυτού του ρεύματος και στην Ελλάδα), η οποία υποστηρίζει αντιμεταναστευτικές, ΛΟΑΤΚΙφοβικές και εν γένει αντιμειονοτικές θέσεις, σε σύνδεση με μία «αριστερή οικονομική πολιτική». Αυτή η τάση ουσιαστικά στηρίζει όλο το ιδεολογικό πλαίσιο της ακροδεξιάς και έτσι de facto την προωθεί.

 Δεύτερη μορφή στήριξης είναι αυτή της υποτίμησης του προβλήματος. Συχνά καλλιεργείται ένα κλίμα εφησυχασμού που στηρίζεται σε ένα ψευδές επιχείρημα. Το «επιχείρημα» αυτό λέει ότι δεν υπάρχει ουσιαστική άνοδος της ακροδεξιάς, επειδή δήθεν δεν αυξάνονται οι «απόλυτοι αριθμοί» στις ψήφους και ότι δήθεν από το 1945 ως σήμερα δεν παρατηρείται άνοδος. Αυτό, δηλαδή, συνοψίζεται σε μία απλή φράση «όσοι ήταν φασίστες το ’45, είναι και σήμερα». Πραγματικά, δεν θα μπορούσε να υπάρξει πιο σαθρό επιχείρημα. Πρώτον, η σύνθεση του εκλογικού σώματος από το 1945 ως σήμερα (δηλ. εδώ και 79 χρόνια) έχει παραμείνει η ίδια; Οι φασίστες «έχουν τον απέθαντο»; Δεύτερον, αν ισχύει κάτι τέτοιο, στην Γαλλία εδώ και 79 χρόνια έχουμε 10.000.000 φασίστες. Δεν αποτελεί για αυτούς τους «λαμπρούς αναλυτές» πρόβλημα το γεγονός ότι μετά τον πόλεμο στην Γαλλία υπήρχαν 10.000.000 φασίστες; Τρίτον, πάμε στο ελληνικό παράδειγμα. Η άποψη αυτή λέει ότι αθροιστικά οι ψήφοι της ακροδεξιάς είναι σταθερές από το 1975 και μετά και ότι δήθεν οι ψήφοι της ΕΠΕΝ μεταβιβάστηκαν στην Χρυσή Αυγή το 2013 και έπειτα δεν υπήρχε άνοδος της ακροδεξιάς. Ας δούμε κατά πόσο ισχύει αυτό: ο μεγαλύτερος αριθμός ψήφων της ΕΠΕΝ καταγράφεται στις ευρωεκλογές του 1984, όταν και λαμβάνει 136.642 ψήφους. Ας συγκρατήσουμε το άθροισμα. Πάμε τώρα στις ψήφους της Χρυσής Αυγής. Η ΧΑ το 1996 (πρώτη φορά που μετείχε στις εκλογές) έλαβε 4.487 ψήφους. Το 2009 λαμβάνει 19.624 ψήφους. Το 2012 λαμβάνει 440.966 ψήφους στις πρώτες εκλογές και 426.065 στις δεύτερες. Το 2015 λαμβάνει 388.387 ψήφους στις πρώτες εκλογές και 379.722 ψήφους στις δεύτερες. Το 2019 λαμβάνει 165.620 ψήφους. Βλέπουμε λοιπόν ότι οι ψήφοι που λαμβάνει δεν έχουν καμία σχέση με τις ψήφους της ΕΠΕΝ.

Λέει το ίδιο επιχείρημα ότι δήθεν οι ψήφοι της ΧΑ διαχύθηκαν στην λοιπή ακροδεξιά. Για να δούμε τις ευρωεκλογές του 2024.

Ελληνική Λύση	369.732
Νίκη	173.585
Φωνή Λογικής	120.755
ΣΥΝΟΛΟ	664.072

Έτσι προκύπτει συγκεντρωτικά το παρακάτω γράφημα για τον απόλυτο αριθμό ψήφων την τελευταία πενταετία:

Το 2024 λοιπόν, 664.072 πολίτες στήριξαν την ακροδεξιά – αριθμός που ανέρχεται στους 671.036 αν προστεθούν και μικρότερα ακροδεξιά κόμματα (όπως η «Ελλήνων Συνέλευσις»). Ακόμα περισσότεροι από αυτούς που στήριξαν ΧΑ, που ήταν ακόμα περισσότεροι από αυτούς είχαν στηρίξει την ΕΠΕΝ παλιότερα. Κατά πόσο, λοιπόν, ισχύει η δήλωση ότι «δεν υπάρχει ουσιαστική άνοδος της ακροδεξιάς»; Ρητορικό το ερώτημα.

Σήμερα, 80 χρόνια μετά την μάχη της ηλεκτρικής, είναι καθήκον μας να παλεύουμε κατά του φασισμού, κατά του ναζισμού αλλά και κατά όλων αυτών που προωθούν τις θεωρίες αυτές.