Γράφει η ΕΜ – Αναδημοσίευση από την ΦτΑ #39

Η πανελλαδική απεργία της 1ης Οκτωβρίου, που κήρυξαν από κοινού ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, ήταν η αντίδραση στο πρόσφατο νομοσχέδιο (με το οποίο θεσμοθετείται η 13ωρη εργασία στον ίδιο εργοδότη), το χειρότερο που έχει εισηγηθεί ως τώρα μια κυβέρνηση που δεν συναγωνίζεται σε αντεργατικά νομοσχέδια παρά μόνο την ίδια, αφού έχει βαλθεί να ξεπεράσει σε αντιλαϊκές πολιτικές ακόμη και τα πιο μισητά δικτατορικά καθεστώτα του β΄ μισού του 20ού αι.  Στην απεργία συμμετείχε η πλειονότητα των σωματείων και των κλαδικών οργανώσεων του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα.

Την επομένη διαβάζαμε στον διαδικτυακά ΜΜΕ για συμμετοχή «χιλιάδων διαδηλωτών … στις απεργιακές κινητοποιήσεις στην Αθήνα και τις πλατείες των μεγάλων πόλεων της χώρας». Παρόλα αυτά η Αθήνα -τουλάχιστον- έχει γνωρίσει και μαζικότερες κινητοποιήσεις τα τελευταία χρόνια και με μεγαλύτερο παλμό από αυτή της 1ης Οκτωβρίου -αν και όχι για αμιγώς εργατικά ζητήματα. Η μοναδικές στιγμές που η διαδήλωση αποκτούσε ζωντάνια ήταν όταν οι πορευόμενοι στους κεντρικούς δρόμους της πρωτεύουσας περνούσαν μπροστά από τη Βουλή και σταματούσαν για λίγο απευθύνοντας μηνύματα συμπαράστασης και αγωνιστικούς χαιρετισμούς στον Πάνο Ρούτσι που διήνυε τη 17η μέρα απεργίας πείνας προκειμένου να ικανοποιηθεί το δίκαιο αίτημά του για εκταφή του παιδιού του. Στην μάλλον υποτονική κινητοποίηση συνέβαλαν, από τη μεριά της κυβέρνησης η άσκηση «Παρμενίων 2025» με ενεργοποίηση του συνόλου(!) των σειρήνων συναγερμού όλο το πρωινό της 1ης Οκτωβρίου (προφανώς για να κατέβουν οι εργαζόμενοι στη συγκέντρωση με… μουσική υπόκρουση από σειρήνες και καμπάνες) και από την άλλη οι «παράλληλες» συγκεντρώσεις σε άσχετα σημεία των πόλεων (όπως μπροστά από ένα περίπτερο στο κέντρο του Πειραιά!) που οργανώθηκαν από -γνωστούς για την ιδιόρρυθμη παρουσία τους σε κινητοποιήσεις – κομματικούς/ συνδικαλιστικούς φορείς.

Στα μετόπισθεν, δηλαδή στους εργασιακούς χώρους, το ποσοστό συμμετοχής στην απεργία παραμένει άγνωστο, πάντως δεν φαίνεται να υπήρξε «συντριπτικό», αφού δεν φαίνεται να «νέκρωσε η χώρα» ιδίως σε κάποιους εργασιακούς χώρους, όπου κυριαρχεί η στάση «υποταγής», «ηττοπάθειας» ή/και «αδιαφορίας», όπως λ.χ. η εκπαίδευση. Κάποια σχολεία έκλεισαν – λίγα. Κάποια λειτούργησαν εν μέρει. Υπάρχουν και εκείνα τα οποία λειτούργησαν κανονικά με μια-δύο εξαιρέσεις απεργών εκπαιδευτικών. Αναρωτιέται κανείς τι χρειάζεται να συμβεί για να υπάρξει μια πραγματική απεργία και μια πραγματική κινητοποίηση που θα μεταδώσει την κίνησή της και στην πολιτική και την κοινωνία. Θα το μάθουμε όταν αυτό συμβεί.