(Αναδημοσίευση από την Φωνή της Αλήθειας #40)

Ένα από τα συνηθέστερα παραμύθια που διακινεί η αστική τάξη είναι πως δήθεν οι πολιτικές διώξεις έχουν σταματήσει με την αποκατάσταση της αστικής δημοκρατίας το ’74. Κάτι τέτοιο απέχει από την αλήθεια όσο το ότι ο ήλιος μπορεί να βγει από την δύση. Και αυτό γιατί όχι μόνο στην αρχή της μεταπολίτευσης, αλλά ακόμα και σήμερα βλέπουμε πολιτικές διώξεις, αλλά με άλλα χαρακτηριστικά, με άλλες μεθόδους από αυτές που γνωρίσαμε κατά την μετεμφυλιακή και δικτατορική περίοδο.

 Και οι ΣΚΔ έχουν πείρα από αυτά τα φαινόμενα: από εργαζόμενους στην βόρεια Ελλάδα που εξωθούνται σε παραίτηση λόγω της πολιτικής τους δράσης, ως εργαζόμενους που καθαιρούνται από θέσεις ευθύνης για να μπουν τα παιδιά του κομματικού σωλήνα ορισμένων συμπολιτευόμενων και αντιπολιτευόμενων μορφωμάτων (και ημέτεροι των εκλεγμένων επαναστατών σε σωματεία), όλα αυτά είναι ζητήματα και πλευρές που αντιμετωπίζουμε σε καθημερινή βάση. Αλλά και ευρύτερες δυνάμεις έρχονται αντιμέτωπες με ένα πλατύτερο κύμα συνδικαλιστικών διώξεων, ακόμα και στο Δημόσιο γιατί αρνούνται να υπηρετήσουν την κρατική γραμμή!

 Βλέπουμε, λοιπόν, ότι οι διώξεις πλέον έχουν δύο μάσκες. Μία μάσκα είναι η γνωστή: δικαστήρια, εισαγγελίες κοκ. Η άλλη μάσκα είναι ουσιαστικά η πλήρης απελευθέρωση του εργοδότη, ο οποίος επίσημα δεν μπορεί να απολύσει εργαζόμενο λόγω της συνδικαλιστικής ή πολιτικής του δράσης, αλλά μπορεί να τον απολύσει για μια σειρά άλλους λόγους.

 Όλα αυτά δεν είναι τυχαία, και η πολιτική ταυτότητα των διωκόμενων μόνο συμπτωματική δεν είναι. Αντίθετα, διώκονται ακριβώς γιατί είναι προοδευτικοί άνθρωποι, συνδικαλίζονται, και μάλιστα μέσα από πολιτικές οργανώσεις και δυνάμεις που λένε ρητά ότι στόχος είναι η δημιουργία πολιτικού προβλήματος και ουσιαστικής αμφισβήτησης της ηγεμονίας της Αστικής Τάξης – και κατ’ επέκταση και του πολιτικού προσωπικού που οι αστοί και όλα τα «σκυλάκια» τους αξιοποιούν.

 Αν υπάρχει κάτι που τρομάζει τους σημερινούς «αφέντες» είναι πως ο εργαζόμενος λαός έχει την μεγαλύτερη δύναμη: την δύναμη της οργάνωσης σε επιτροπές αγώνα, σε σωματεία, σε πολιτικές οργανώσεις, να δημιουργεί νέες μορφές πολιτικής οργάνωσης και διεκδίκησης «από τα κάτω». Ο λόγος που αυτό τους φοβίζει είναι γιατί μέσα από τέτοιες μορφές οργάνωσης, μπορεί να αμφισβητηθεί όχι μόνο στο θεωρητικό πλαίσιο, αλλά και έμπρακτα η εξουσία των αστών και όλων των ακόλουθών τους.  Για αυτόν τον λόγο πρέπει το πρόσταγμα της Διεθνούς να μας οδηγεί και να φωτίζει την καθημερινή δράση, όλων των δημοκρατικών προοδευτικών ανθρώπων: «εμπρός της γης οι κολασμένοι».