Η αστική τάξη και οι δυνάμεις του σάπιου πολιτικού συστήματος έχουν βαλθεί να εγκλωβίσουν τον λαό σε ψευτοδιλήμματα  και να τον παρασύρουν σε παγίδες. Χαρακτηριστικό παράδειγμα σε αυτήν την κατεύθυνση αποτελεί η προσπάθεια διαμόρφωσης   εναλλακτικού πόλου κυβερνητικής εξουσίας υπό τον Αλ. Τσίπρα ή το επικείμενο μόρφωμα υπό την κα. Καρυστιανού. Αμφότερες αυτές οι περιπτώσεις έχουν βαθύτατες αντιπολιτικές διακηρύξεις, αφού προβάλλουν την αντίληψη ότι αυτό που χρειαζόμαστε είναι μια «ρήξη με το παλιό σύστημα». Το πώς, φυσικά, το εννοεί αυτό ο καθένας είναι διαφορετικό και προς ερμηνεία.

Παράλληλα, ο ρεφορμισμός προσπαθεί  διαρκώς να βάλει σε νέα καλούπια τις απαιτήσεις των εργαζομένων. Για παράδειγμα, στα Σωματεία, μέλη ρεφορμιστικών δυνάμεων προσπαθούν να εκτονώσουν την συσσωρευμένη οργή του εργαζόμενου λαού. Σε πολλά σωματεία, για παράδειγμα, αυτές οι δυνάμεις φέρνουν σχέδια ΣΣΕ που είναι κομμένα και ραμμένα στις απαιτήσεις του κεφαλαίου (τηλεργασία, μισθός μαθητείας στα 2/3 του κατώτατου για να είναι «ανταγωνιστικός» κ.α.). Ενδεικτικό παράδειγμα του τι εννοούν οι δυνάμεις αυτές με τον όρο «αγωνιστικότητα», είναι η στάση της ΔΑΣ-ΠΑΜΕ στην ΑΔΕΔΥ μετά την ανάδειξή της σε πρώτη δύναμη, όπου κάλεσε μεν σε απεργία, αλλά σε απογευματινό συλλαλητήριο που ήταν ήδη προγραμματισμένο πριν την λήψη απόφασης για απεργία. Δηλαδή, απεργία χωρίς διαδήλωση το πρωί, προφανώς για να μην δυσκολευτούν να πάνε στην συγκέντρωση και οι απεργοσπάστες!

Ακόμη, όμως, τεράστιες οι ευθύνες και των διαφόρων άλλων δυνάμεων της αστικής διαχείρισης. Η Πλεύση, η ΝεΑρ, το ΠΑΣΟΚ, όλες αυτές οι δυνάμεις καλούν τον λαό να μπει σε μία νοοτροπία που λέει «ψήφισέ μας και μείνε μακριά απ’ τους δρόμους».

Η κυβερνητική πολιτική, καθαρή δεξιά φιλοκαπιταλιστική, χρειάζεται ανατροπή. Αλλά αυτή η ανατροπή δεν μπορεί να είναι ανατροπή για να έρθει μια άλλη φιλοκαπιταλιστική διακυβέρνηση άλλης απόχρωσης. Στις αστικές εκλογές, φυσικά, ο καθένας μπορεί να κάνει την επιλογή του. Όμως, σε επίπεδο κινημάτων και αγώνα, δεν μπορούμε και είναι ανεπίτρεπτο σφάλμα να θεωρήσουμε ότι αυτά είναι ζητήματα που πρέπει να τα αναθέσουμε σε «εκλεγμένους μεσσίες», ή να περιμένουμε ριζικές αλλαγές και ανατροπές από την αστική βουλή.